Donderdag 20 februari.

Weer mooi weer vandaag. Vanmorgen af en toe een wolkje en vanmiddag een windje erbij, heerlijk om te lopen. Het pasje achter in het dal was ons doel, hier heb je, na een klein klimmetje, mooi uitzicht op het Ammelendal. Dit is genoemd naar de oorspronkelijke bewoners.

In dit dal moet nog een leuk museum zijn, daar willen we ook nog gaan kijken. De “leeuw” waakt hoog boven het dal. Heen hebben we de route langs de nomadententen genomen, terug een ander pad met zicht op Tafraoute.

Na de wandeling zijn we weer naar de hamam gefietst om lekker te douchen. De beheerder herkent ons al. Op de terugweg kwamen we Thole en Everdien tegen. Deze Nederlanders komen we de laatste jaren in Marokko regelmatig tegen. Leuk ze weer te zien.

Om zes uur hadden we afgesproken bij “chez Nadia”. Daar hebben we lekker gegeten. Cor had een tajine en wij drieën hadden gekozen voor pastilia, een soort pastei in een deegjasje. Deze was gevuld met kip, soms worden ze bereid met duif. Het was zoet gekruid met kaneel er overheen, erg lekker.

Het zandpad door de palmerie was korter dan de omweg door het dorp. We waren net voor donker weer thuis.

Vrijdag 21 februari.

Na een week was dan toch de watertank bijna leeg. Gelukkig kwam de waterwagen vanmorgen op tijd langs. Douchen doen we nog steeds bij de hammam dus we kunnen er weer even tegen.

Het waaide vandaag maar de zon was er volop en we zijn lekker gaan fietsen. Naar de gekleurde rotsen is een mooi stukje om te fietsen. Heen is een beetje zwaar want dat gaat helemaal omhoog, niet aldoor heel steil maar toch wel pittig.

Je komt eerst door het dorpje Aguerd Oudad. De weg is nu helemaal bestraat tot het eind van dit dorp, dat was twee jaar geleden nog niet zo. Daarna wordt het zandweg. Na een paar kilometer kom je dan bij de eerste gekleurde rotsen. Een Fransman heeft ooit bedacht dat dit kunst is, of dat nou echt zo is?? Bijzonder is het wel. De rotsen zijn alleen overgeschilderd! Vorig jaar waren ze nog roze, mintgroen en lichtblauw. Nu zijn ze donkerblauw, rood, geel, oranje en zwart. Er staan nu ook borden bij dat je er niet op mag schrijven, ze zaten onder de graffiti. Na een poosje rondgekeken te hebben zijn we weer teruggefietst. Het is leuk fietsen door het dal met veel witte brem en langs de vele grillig gevormde rotsen. Bovendien ging het tot aan de camper bijna helemaal bergafwaarts!

Zaterdag 22 februari.

Na de koffie zijn we met zijn vieren naar de taxistandplaats in het dorp gelopen. We wilden naar het Maison Traditionelle, een klein museum in Oumesnat in het Ammelendal. Het museum wordt beheerd door een vader en zoon, Ahmed en Moustapha.

We werden ontvangen door de blinde vader die ondanks zijn handicap feilloos de weg wist ondanks de trappen en de hoge drempels. Het was dan ook zijn geboortehuis.

Eerst was er uitleg over de drie verschillende molens die de mensen vroeger in huis hadden. Eén voor de argannoten, één voor kruiden en specerijen en een voor het graan om brood te bakken. Dit was allemaal heel bewerkelijk en daarom had een man ook vier vrouwen.

Hierna gingen we door de verschillende vertrekken. De keuken, de slaapvertrekken, compleet met de schommelwieg waar Ahmed zelf nog in gelegen heeft, verschillende opslagruimtes, eetkamer en een terras waarop ’s zomers werd geslapen. Hier en daar waren ook nog gebruiksvoorwerpen te zien. De manden aan de muur waren rugzakken voor de vrouwen. De gewone waren voor de dagelijkse boodschappen en de mooie gekleurde waren voor feestdagen en om cadeaus in te doen bij speciale gelegenheden.

Als laatste kwamen we bij de salon voor de gasten. Hier nam Moustapha het over en kregen we thee, met suiker! Hij liet ook nog een paar oude muziekinstrumenten zien en horen en vertelde nog het een en ander over Marokkaanse gebruiken.

Na de thee zijn we door de rivierbedding, langs de ezel en met zicht op een paar mooie huizen weer rustig teruggelopen naar de taxi. Cor plukte nog gauw een paar takjes rozemarijn onderweg voor in de gebakken aardappels, lekker.

Na een hele leuke ochtend waren we om een uur of half twee weer bij de camper.

Vanmiddag zijn we nog op de fiets om boodschappen geweest. Naar de kruidenier, de groenteboer en de vleeshal want alles was op. Voor € 4,00 hadden we twee dikke,verse kipfilets en vijf soort van kalkoenburgers. Weer wat vlees in de vriezer.

Om vijf uur kwam de mevrouw met de harirasoep langs. Dit is dikke soep van kikkererwten, net als erwtensoep. Lekker een pannetje genomen voor vanavond. Het smaakte goed!

Zondag 23 februari.

Na drie actieve dagen hebben we vandaag niet zo veel gedaan.

Vanmiddag zijn we alleen even naar het dorp gelopen om te pinnen en een nieuwe telefoonkaart te kopen.

Dan kom je langs de moskee met voor de ingang een hele grote koran.

De eerste pinautomaat kregen we geen geld uit dus moesten we naar de andere kant van het dorp. Vlakbij de garage van Mohammed is ook een pinautomaat en daar kwam gelukkig wel geld uit. Mohammed heeft het heel druk met al die campers. Dit Nederlandse  busje is hij nog wel even zoet mee.

De terugweg liepen we iets anders. We vonden een paadje door de rivierbeddingen toen door iemand zijn tuin. Deze man vond het helemaal niet erg en we werden uitgenodigd voor een kopje thee. Erg vriendelijk maar we hebben het toch maar afgeslagen.

Later lekker nog in de zon gezeten, er was een windje dus dat was goed te doen.

Vanavond voor het eerst weer naar “Boer zoekt vrouw” gekeken. Dan heb je toch niet het idee dat je in Marokko bent!

Maandag 24 februari.

Beetje rare dag vandaag.

Gerard en Margot zijn naar Agadir naar het ziekenhuis. Gerard heeft symptomen aan zijn oog die op een beginnende netvliesloslating kunnen duiden. Na overleg met de alarmcentrale is besloten dat er een oogarts naar moet kijken. Die is hier niet dus zijn ze met een taxi naar Agadir. Ze zijn nu in een hotel en morgen kunnen ze bij de oogarts terecht. Afwachten maar!

Vanmorgen hebben we wat klusjes bij de camper gedaan en vanmiddag zijn we een rondje gaan lopen. We kwamen niet zover want achter in het dal staan Dick en Trudy uit Andijk. Daar hebben we koffie gedronken en hebben we ze bijgepraat over Gerard en Margot, alle Nederlanders hier leven met ze mee. Zo ook de bakker!

Hierna zijn we nog even naar Tazka, een klein dorpje even verderop gelopen. hier staan oude huizen maar ook grote nieuwe huizen. Het was er uitgestorven. We kwamen een man tegen die ons vertelde dat de nieuwe huizen vakantiehuizen zijn van mensen die in de grote steden werken en die hier ’s zomers wonen en hun familie bezoeken.

Na het lopen hadden we wel een douche verdiend en zijn we op de fiets naar de hammam gegaan.

Dinsdag 25 februari.

Allereerst goed nieuws! Gerard zijn oog is grondig onderzocht en er is niets ernstigs aan de hand. Ze zijn vanmiddag teruggekomen bij de camper. Fijn!

Tegen de middag zijn we aan de loop gegaan. Eerst weer naar het dorpje Tazka. We zagen een prachtige bougainville, een mooi betegeld tappunt, mooie gekleurde deuren en prachtige huizen.

Aan het eind van het dorp gaat een wandelpad omhoog een pasje op. na een poosje heb je dan mooi zicht op het dorp en nog verder zie je zelfs de campers staan. Onderweg kwam ons een groepje Nederlanders tegemoet, die waren op de terugweg.

Het is leuk lopen tussen de hoge rotsen en er zijn arganbomen voor een beetje schaduw af en toe.

We hebben de app Maps Me op de telefoon en die kun je ook hier gebruiken om te wandelen. Het pad wat we gevonden hadden voerde ons echter verder weg dan we gedacht hadden. Op een gegeven moment zagen we de gekleurde rotsen in de verte, dit was niet de bedoeling maar wel leuk. We zijn niet over de zandweg teruggelopen maar hebben onze eigen route gemaakt. Er stond nog een fruitboom in bloei maar dat was vast geen amandelboom want daar zitten al amandelen in.

Vlak voor het dorp Aguar Oudad zijn we linksaf geslagen want we waren al in het dorp geweest. Er was een dam in een droge rivier en daar liep weer een ander zandpad. Toen waren we ineens in een vervallen dorp. Er waren nog resten van huizen te zien, een waterput, wat muurtjes en straatjes. Verderop waren twee jonge mannen aan het werk en die wisten ons te vertellen dat dit het oude Aguar Oudad was. Na een poosje kwamen we weer op de gewone weg uit. Onderweg ontdekten we nog de olifantrots.

Terug in Tafraoute hebben we een groot glas jus d’orange genomen. Weer bij de camper hadden we toch wel 14 km in de benen, voor ons best pittig. Maar het ging prima. Vanmiddag was er wel veel wind dus was het niet te warm om te lopen.

Gisteren hadden we een tajine besteld en die werd om half zeven bezorgd, hoefden we niet te koken, heerlijk!

Donderdag 27 februari.

Gisteren hadden we niet zoveel gedaan maar we moesten wel vroeg op. De wasmevrouw  zou om negen uur de was komen halen, dat werd half tien maar we waren  in ieder geval op tijd klaar. Later zijn we nog naar de markt geweest en ’s middags hebben we niets gedaan, het was warm.

Vanmorgen waren we al op tijd om boodschappen. er moest gesjouwd worden met water, sap en jus d’orange en dat moet je niet op het heetst van de dag doen. Er was ook nog een handwasje en dat kon mooi aan het nieuwe lijntje. Dat hebben we bedacht voor als er geen bomen zijn. Gewoon een uitschuifpijp uit het fietsenrek en dan een lijntje naar de spiegel. De bezem er onder als lijnpaal, werkt prima!

Tegen de middag zijn we weer gaan lopen. Door de palmerie weer naar Tazka. Nu aan het eind van het dorp rechtsaf omhoog langs een droge rivierbedding. Aan de overkant was een groepje jongelui aan het klimmen.

Het pad was goed te volgen want andere wandelaars hebben steenmannetjes gestapeld. Cor heeft er nog een paar bijgelegd. We kwamen in een mooi rivierdal met groepjes palmbomen en arganbomen. Het was er heel stil. door de bomen en grote rotsen was er ook genoeg schaduw om even te rusten en te drinken. Verderop ging het pad weer omhoog het rivierdal uit. Hier werd het weer vlakker en hoefden we niet meer zo te klimmen. Nog verder waren een paar verlaten, vervallen lemen huizen.

Ongeveer een kilometer voorbij de huizen kwamen we bij een onverharde weg. hier moesten we linksaf. Daar kwam een fietser aan. Toch maar even vragen of dit de goede weg was. Bleek het een Medemblikker te zijn die zijn nieuwe e-bike aan het uitproberen was! Wat is de wereld toch klein. Hij staat ook in het dal waar wij staan. Even gekletst en toen maar weer aan de loop want Tafraoute was nog verder dan we dachten.  Na een bocht in de weg zagen we weer de gekleurde rotsen maar nu nog dichterbij als eergisteren! Nu wisten we wel weer de goede richting en na een kilometer kwamen we bij het pad naar de pas die we eergisteren omhoog waren gegaan. Bovenaan zagen we de campers in de verte staan en een uur later waren we thuis.

Gelukkig hadden we gisteren een pannetje harirasoep genomen dus waren we gauw klaar met koken. Het was een prachtige wandeling.

Vrijdag 28 februari.

Na de koffie zijn we naar het dorp gelopen. We hadden een paar boodschappen. Er zijn heel veel winkeltjes te zien en we hebben even een rondje gedaan. Eerst langs de groenteboer, zo’n mooie rok heb ik niet gekocht hoor. Bij een oud mannetje heb ik wel slofjes gekocht, hij had er genoeg. Tajines zijn er ook genoeg. We zagen nog een mooi bestelautootje met gekleurde spijltjes en mooie djellaba’s voor mannen.

Bij de poelier kregen we verse kipfilet en de poezen zaten te wachten op de restjes. We zijn wat gaan drinken en aan de overkant was een winkelgalerijtje. Bij de supermarkt kun je bijna alles krijgen wat in Nederland te koop is. Natuurlijk zijn er ook bandenzaken en de bakker heeft lekkere chocoladebroodjes voor één dirham ( 10 cent ) per stuk.

Vanmiddag hebben we lekker geluierd.

Zaterdag 29 februari.

Om tien uur zaten we buiten aan een bakje toen de bakker langs kwam. Die had al wat uurtjes lopen broodventen en hij zag de koffiepot op tafel staan. Koffie? vroeg hij, ja, wilt u ook een bakje? Ja graag, koffie light met melk en veel suiker. Hij vond koffie toch niet zo lekker en koffiemelk al helemaal niet. We kregen er wel croissantjes bij. Was een gezellig koffierondje.

Daarna zijn we met zijn vieren naar het berbermuseum in Tazka geweest. We werden ontvangen door een vriendelijke jongeman die vertelde dat het zijn geboortehuis was. Het is gerestaureerd en als museum ingericht en de familie woont nu in een ander huis.

Het was een beetje te vergelijken met het vorige museum. Ook met een keuken op de eerste verdieping midden in het huis. Eronder was de stal waar in de winter de dieren stonden. In de keuken was een soort stortkoker waar het afval en voer voor de dieren ingegooid werd. De warmte van de dieren steeg omhoog naar de keuken. Om de keuken heen waren de slaapvertrekken. Er waren er vier, één voor de kleinste kinderen, één voor de grotere kinderen, één voor de ouders en één voor opa en oma. De rook uit de keuken steeg omhoog naar de balken en doodde de termieten in de balken. Vlakbij de keuken was ook een ruimte om je te wassen, de hammam, het warme water was vlakbij. Het water liep weg door een gootje en kwam in de tuin bij de cactussen terecht. De vruchten hiervan werden opgegeten. Op de eerste verdieping was ook nog de agadir, opslagplaats voor graan, levensmiddelen maar ook voor kleding en sieraden. Hier lag alles veilig.

We eindigden op het dakterras, hier werd ’s zomers geslapen en was ook een mooi uitzicht over de vallei. Het buurhuis is niet gerenoveerd, dat was wel goed te zien. Hier stond een grote koffer met houten plankjes met teksten, dit zijn de eigendomsbewijzen van het huis en de grond. Ook waren er teksten op papyrus, dit waren hele oude huwelijksaktes, deze werden bewaard in bamboekokers.

Tot slot was er natuurlijk thee. Het bereiden hiervan is een heel ritueel, het smaakte goed.

Na een leuke ochtend waren we om twee uur weer terug bij de camper.

Na een broodje te hebben gegeten zijn we even bij Thole en Everdien langs geweest voor reisinformatie over de weg naar Tata. We hebben gelijk afscheid van ze genomen want wij gaan morgen verder.

Om vijf uur zijn we met zijn vieren nog een keer naar het badhuis geweest. Toen we terugkwamen was de wind weer gaan liggen en hebben we nog een wijntje buiten gedaan. Wij gaan dus morgen verder maar Gerard en Margot gaan niet verder naar het zuiden. Het oog van Gerard is stabiel maar de symptomen zijn er nog. Tien maart gaat hij nog een keer voor controle naar Agadir dus blijven ze hier in de buurt. Daarna zien ze wel verder, hangt van de controle af.

Onze Marokkaanse gasfles die we hadden gekocht om te proberen was nog niet helemaal leeg. We hebben hem aan de guardian  gegeven, die was er erg blij mee. Deze mensen lopen hier bijna dag en nacht om alles in de gaten te houden en hebben dus wel een extraatje verdiend.

Alles werkte wel goed op het Marokkaanse gas dus volgende keer nemen we geen propaan meer mee.