Woensdag 6 februari.

Om kwart over elf komt de zon over de bergwand en dan komen wij uit ons “hol”. Meteen de stretcher neergezet om de rug te bruinen want nu was het nog lekker.

Om een uur of één werd het warm, toen hebben we de kleren aangetrokken en zijn we met zijn vieren naar het centrum gelopen. Onderweg zagen we bouwvakkers aan het werk. Zoals die hier moeten werken, zonder enige beveiliging, dat kan eigenlijk niet. Er is hier vast geen toezicht, zoals de Arbo. Ook in deze stad vind je mooie muurschilderingen.

Van de week hadden we achter de markt een terras gezien waar veel Marokkanen en ook Fransen zaten te eten. Het ziet er niet chique uit maar we hebben er heel erg lekker gegeten voor een bedrag waar je bijna niet voor kunt koken, € 12,50 voor vier personen. Er waren tajines en er werd ook flink gegrild, meest vis. De vis durven we nog niet aan!

Na het eten ging ieder zijn eigen weg. Wij moesten naar de apotheek op zoek naar een sunblock voor mijn (wil) verbrande lippen. De apotheek was dicht en we moesten een uur wachten. We zijn een rondje gaan lopen en kwamen in een ander deel van het stadje terecht met mooie wit met blauwe huizen. Er is hier zelfs een eerstehulppost en een dialysecentrum. Na ook nog een glas jus d’orange was de apotheek open. Helaas hadden ze geen sunblock. Beetje oppassen maar, het wordt al beter.

De Marokkaanse vrouwen hebben het best druk in huis met al die kleden op de vloer, je ziet vaak kleden over muurtjes en balkonhekken  hangen, zelfs hele grote tapijten.

Donderdag 7 februari.

’s Ochtends is het laag water en ook dan is het mooi om over het strand te lopen. Er wordt tussen de stenen dan druk gezocht naar mosselen, inktvissen en zee-egeltjes want dat is allemaal eetbaar.

Inktvissen konden wij niet vinden maar de plaatselijke bevolking weet waar ze moeten zoeken.

We zijn doorgelopen tot de grote rotsen, daar kun je met hoog water niet komen.

Er staat ook een mooie marabout boven het strand. Als ik het goed heb begrepen is dit de graftombe van een heilige met bijzondere krachten. Er is ook een kleine gebedsruimte in, ze staan altijd bij begraafplaatsen.

Vanmiddag hebben we lekker in de zon gezeten. Verder naar het zuiden toe is het ook weer mooi weer geworden. Morgen gaan we weer een stukje verder, naar El Ouatia.

Vrijdag 8 februari.

Na een mooie rit door groene cactusheuvels kwamen we bij de Marjane in Guelmim. Volgend jaar ligt hier een hele mooie weg want er waren tal van wegwerkzaamheden. Bij één ervan werden we door een leuk dorpje geleid in plaats van eromheen. Zo zie je nog eens wat.

Na de boodschappen weer verder. Het landschap wordt dan snel heel droog en weids. De lunchstop was dan ook een hele eenzame naast een cafeetje midden in niemandsland.

Naast deze drukke doorgaande weg, de N1, komt een nieuwe weg of meer rijbanen. Dat is hier en daar wel nodig ook want de weg rafelt af en toe een beetje en er rijden veel vrachtauto’s en touringcars. Ook wordt het dan makkelijker om langzaam rijdende hoog opgeladen wagens met stro in te halen!

Nu is de mat uitgerold op camping Sable D Ὸr in El Ouatia, met uitzicht op zee.

Zondag 10 februari.

Er was een stralende zon vanmorgen. Om half elf zaten we buiten met een bakje koffie.

Een uur later hebben we de fietsen van het rek gehaald om een stukje te gaan fietsen.

Eerst maar eens bij de boulevard gekeken. Vorig jaar waren ze hier druk aan het werk en nu nog maar ze zijn al lekker opgeschoten. Zo te zien loopt de boulevard volgend jaar achter de camping langs en aan de voorkant een nieuwe weg. Ook hier staat de vooruitgang niet stil.

Gelukkig blijven de mensen hier ouderwets vindingrijk, een weggetje was afgesloten met een rij kapotte wasbakken!

Om half twee hadden we afgesproken met Gerard en Margot op een terrasje. Ook dit keer was het eten daar erg lekker, salade, friet en brochettes, vers van de grill.

Na deze overvloedige lunch hebben we maar een strandwandeling gemaakt. Bij de camper was het inmiddels erg warm en op het bijna verlaten strand stond een lekker windje. Het enige wat we tegenkwamen was een zwerm zeemeeuwen en een paar Marokkaanse families die aan het vissen waren. Eén jongetje had een mooie werphengel maar een ander jongetje had er zelf iets op gevonden. Hij gebruikte een lege waterfles. Hier had hij een vislijn omheen gewonden en dit was zijn werphengel. Hij liep er een eindje mee in zee en gooide de lijn zover mogelijk weg en door de fles te draaien rolde hij de lijn weer op. Of hij ook wat gevangen heeft weet ik niet maar hij had er in ieder geval veel lol in!

Dinsdag 12 februari.

Gisteren nog even leuk het dorp in geweest en een standwandeling gedaan.

We hebben gezamenlijk besloten om vandaag te vertrekken. Het is een leuke plek om te staan maar ’s nachts lopen er allemaal blaffende honden over de camping en dat is niet fijn! Bovendien komt er harde wind aan langs de kust en dan stuift het hier zo dus zijn we vanmorgen weer gaan rijden.

Richting Guelmim hadden we een eenzame koffiestop met mooi uitzicht. Vanaf Tan Tan naar Guelmim is 125 km. Op dit stuk is alleen halverwege een klein dorpje waar je een fles benzine kunt kopen en nog een restaurantje, verder niets.

Om half één waren we bij de Marjane om boodschappen te doen. Daarna ging de rit naar het oosten het binnenland in. Hier rijdt je door een mooi berglandschap. Als je even stopt is het heel stil om je heen, je “hoort”de stilte. In tegenstelling tot wat de boom suggereert, was het helemaal windstil. Af en toe kom je door een oasedorpje en heb je schapen op de weg.

We zijn gekomen tot het plaatsje Icht en staan nu op een camping met palmbomen en een zwembadje. Eigenlijk zouden we morgen door naar Tata maar we hebben besloten om een wandeling te gaan doen met een gids door het dorpje en omgeving. Dan kom je op plaatsen waar je anders niet komt, denken wij.

Tegen de avond kwam er een busje met een stuk of tien Nederlanders aanrijden. Deze mensen komen allemaal uit dezelfde wijk in Utrecht waar ze allemaal werkzaam zijn in projecten in die wijk. Het zijn Marokkaanse Nederlanders en Nederlanders en ze zijn een week in Marokko. Natuurlijk om wat van het land te zien maar ook om enkele projecten te zien die hier zijn opgezet om de vrouwen aan werk te helpen, o.a. de argancooperaties, een kledingatelier en een kookproject.

Woensdag 13 februari.

Precies om tien uur was de gids op de camping. Hij waarschuwde nog dat we een zaklamp mee moesten nemen en die kwam later goed van pas.

Eerst zijn we met hem naar de oude ksar gelopen, een leemdorp gebouwd in de traditionele stijl. Muren van steen zijn gestuukt met leem met daken van palmboomstammen opgevuld met leem. Alles is op zo’n manier gebouwd dat het er ’s zomers koel en ’s winters niet koud is. Toch wonen er nog maar zes gezinnen hier want het merendeel van de huizen is ingestort. Naast de ksar is een nieuw dorp gebouwd. Het oude deel blijft staan want het rijk geeft geen subsidie om te renoveren of op te ruimen.

Lopen door zo’n dorp blijft voor ons bijzonder en leuk. Een doolhof van straatjes met mooie gekleurde voordeuren die bijna altijd gesloten zijn. Via een donkere poort en wat donkere steegjes kwamen we in het oude ouderlijk huis van de gids. Hier is niet veel meer van over. Hij woont nu met zijn gezin bij zijn moeder in het nieuwe dorp.

We zijn ook nog door de oase gelopen. Er is hier geen gebrek aan water. Voor het irrigatiesysteem komt 24 uur per dag water uit de bergen stromen. Dit is nu warm water en in het voorjaar en de zomer is het koeler en dan wordt het weer warmer, heel bijzonder. De gids kon het ook niet verklaren. Het drinkwater komt uit een ondergrondse bron.

Tot slot hebben we natuurlijk nog thee gedronken bij de man thuis. Hier hebben we nog gesproken o.a. over de armoede die nog veel in Marokko heerst. Er zijn hier totaal geen sociale voorzieningen  en uitkeringen, als je geen werk hebt, heb je gewoon geen inkomen. Alleen voor mensen die bij de overheid werken, zoals ambtenaren en politieagenten. Hier in het zuiden in de kleine dorpjes is gewoon geen werk. De jeugd gaat wel naar school en kan diploma’s halen maar er is geen toekomst voor ze. De Marokkanen die in Europa wonen komen wel op familiebezoek in dure auto’s en mooie kleren en noem maar op. De mensen hier willen dit ook en daarom wil de jeugd naar Europa. Maar dit weten we natuurlijk allemaal wel.

Wat we nog niet wisten , is dat als Marokkanen op familiebezoek naar Europa willen, dat ze dan moeten kunnen aantonen naar wie ze gaan en hoelang anders krijgen ze geen visum.

Al met al een leuke leerzame ochtend.

Vanmiddag lekker geluierd en zelf nog even door het dorp gelopen. Nu durfden we wat beter en wisten we een beetje de weg!