Donderdag 12 maart.
Om negen uur reden we weg van de camping in Tata. Ali zei, kom volgend jaar maar weer terug Insjallah. Doen we zeker!
De rit ging richting Igherm, door een rivierdal met weer prachtige bergen. Voor de koffie vonden we weer een mooi plekje, hebben we al eerder gestaan. Alles ging voorspoedig en in Igherm was het tijd voor een broodje. Ook daar stonden we al eerder, tussen de voetballende jochies.
Hierna was de route nieuw voor ons. De weg ging omhoog en er waren hele andere bergen, begroeid met boompjes. Tijdens de afdaling naar het dal ten oosten van Agadir kwamen we nog langs een heel mooi dorpje. Gaandeweg was het warm geworden. Bij Taroudannt bij de muur aangekomen was het buiten 35 graden! Na een poosje binnen ook. Stoeltje buitengezet en vooral niet meer bewegen, alleen drinken en kijken. Om een uur of vijf kwam er een beetje wind en koelde het wat af. Na wat gegeten te hebben zijn we nog even het stadje ingelopen. De temperatuur was aangenaam en het was druk op straat. Nu, om kwart voor tien, is het nog 25 graden zowel binnen als buiten. Daar zijn we wel aan gewend intussen!
Zondag 15 maart.
Inmiddels staan we twee dagen op de camping vlakbij Marrakech. Gerard en Margot staan vlak bij ons.
Er is ondertussen heel wat gaande in de wereld. Door de coronamaatregelen gaan er geen boten en vliegtuigen meer van en naar Marokko. Dus kunnen we voorlopig niet terug. We zouden echter tot 9 april blijven dus rustig afwachten maar! Indien nodig kunnen we van hieruit onze visa verlengen maar hopelijk komt het niet zover.
De zon laat ons sinds gister een beetje in de steek maar het is niet koud en wel droog. We kunnen hier wat fietsen en wandelen dus we vermaken ons wel.
De groenteboer komt alle dagen langs en in het dorpje vlakbij is alles nog te krijgen dus we komen niets tekort. In de megasupermarkten wordt wel druk gehamsterd net als thuis.
Je kunt hiervandaan met de taxi naar Marrakech maar dat doen we maar niet deze keer, we gaan ons maar niet in de toeristenmassa begeven.
Het is in ieder geval weer een goed jaar voor de bougainville, die bloeit weer volop.
De nieuwbouw rukt wel op richting camping, maar de schaapjes lopen er ook nog en wij wachten het allemaal maar even af achter de geraniums in Marokko.
Dinsdag 17 maart.
Zondag hebben we nog gewandeld bij camping Le Relais. Er is nog een camping in de buurt en die wilden we wel eens zien. Hier stond een groep van de NKC en we spraken nog twee mensen uit Wieringerwaard! De bedoeling was dat ze verder zouden reizen, ze zijn pas een paar weken onderweg. Maandag gingen ze de Tiszntestpas over en dan naar de kust.
Om de camping is het platteland met zandweggetjes en helaas hier en daar een stortplaats.
De camping Le Relais is groot en heel internationaal. Er worden ook tenten verhuurd en daar zitten momenteel ook Europeanen in die nog maar kort in Marokko zijn en nu zijn gestrand. Door dat feit en door het feit dat de taxi’s naar Marrakech nog steeds af en aan rijden voelden we ons niet fijn op de camping.
Vandaag zijn we een stuk zuidelijker gereden over de tolweg door het Atlasgebergte naar camping Bakkanou, even ten zuiden van Agadir. Onderweg kwam de campergroep van zondag ons tegemoet, zij gingen naar Le Relais. Alle NKCreizen, vier of vijf groepen, zijn afgebroken en iedereen vliegt donderdag naar huis. De campers blijven op een parkeerplaats. Dit vinden wij geen optie want je weet niet hoe lang het duurt voor je je camper weer kunt ophalen en in wat voor staat hij dan is!
Hier,bij Bakkanou, is het rustig. We dachten de ontwikkelingen hier even af te wachten want de veerboten gingen niet meer. Bakkanou kan ons ook helpen met verlengen van ons visum.
Er is ondertussen een groepsapp aangemaakt tussen Nederlandse Marokkogangers en daar hebben we ons ook bij aangesloten. Nu zijn er berichten dat er boten uit Ceuta naar Algeciras varen. Door Spanje en Frankrijk mag je nog rijden als je naar huis gaat, over de grote weg natuurlijk. We wachten morgen de ontwikkelingen af en dan zien we verder. Gerard en Margot hebben ervoor gekozen om op Le Relais te blijven en die gaan morgen naar Kenitra, naar het noorden. Misschien doen wij dat ook wel, dat is dichter bij de havens.
Zaterdag 21 maart.
Wat een hectiek overal! Dit had toch niemand kunnen bedenken.
Wij staan inmiddels op de haven van Ceuta met nog heel veel campers.
Ceuta is een Spaanse enclave in het noorden van Marokko. We zijn met vier Nederlandse stellen bij elkaar en hopen vanmiddag op een boot te kunnen naar Algeciras. Daarna met zijn vieren zo snel mogelijk naar Nederland. Gerard en Margot zijn ook bij ons. Met ons gaat alles goed. We maken ons wel zorgen om jullie in Nederland. Als jullie dit lezen laat dan even weten hoe het met jullie gaat via het gastenboek of whatsapp.
Hartelijke groeten uit Ceuta.
Zaterdag 28 maart.
We zijn een week verder en sinds woensdag zijn we thuis!
Onderweg hadden we geen puf om de site bij te werken maar we willen de reis nu toch even afsluiten.
Laten we weer beginnen in Ceuta.
Vrijdag 20 maart.
Gisteravond hebben we met 4 Nederlandse stellen online tickets besteld op de site van Balearea voor zondagmiddag. Het wou eerst niet lukken maar om 12 uur hadden we alle vier tickets en konden we gaan slapen. Ons open retourticket van € 200,00 was niet meer geldig en de nieuwe enkele reis kostte € 337,00 maar je wilt naar huis!
Het plan was om vrijdag nog op de camping te blijven en zaterdag naar Ceuta te rijden.
Vrijdagochtend kregen we het idee dat de campingeigenaar ons weg wilde hebben of wilde waarschuwen dus toen zijn we gaan rijden. Gelukkig was hij zo behulpzaam om onze tickets uit te printen, heel fijn.
Na een voorspoedige rit kwamen we rond een uur of drie bij de grens met Ceuta. Voor de hekken, met heel veel prikkeldraad, was de rij niet zo lang. Dankzij onze geldige tickets konden we door en na twee paspoortcontroles zagen we de Spaanse vlag en waren we op Spaans grondgebied! Mooi op tijd want na 18.00 uur mocht je niet meer rijden en zaterdag om 18.00 uur ging Marokko in noodtoestand.
Na ongeveer 3 km door Ceuta te hebben gereden kwamen we bij de haven. Er werd niet naar de datum op de tickets gekeken, we moesten gewoon aansluiten in de rij.
Toen konden we lekker koken, eten en even uitrusten.
Om een uur of negen ging er nog een boot weg en schoof de hele rij weer een beetje op. Om tien uur hoorden we dat de volgende boot om zes uur ’s ochtends zou varen. We zijn lekker gaan slapen met de wekker op kwart over vijf.
Zaterdag 21 maart.
We waren op tijd wakker maar helaas konden we niet op de eerste boot.
Er ontstonden gaten in de rij omdat nog niet iedereen wakker was dus konden we wel een heel eind naar voren rijden. Frankrijk sliep nog!
Drie van ons gingen op de boot van half twaalf en om een uur waren we aan de overkant.
Op de parkeerplaats bij Carlos, ticketoffice, hebben we op nummer vier gewacht. Die kwam om half zes aan.
Wij hadden in Marokko al boodschappen gedaan maar ik moest toch even naar de Carrefour om brood. Het was heel stil in de anders drukke winkel, ook hier werden de nodige voorzorgsmaatregelen genomen. Al snel was ik weer buiten met twee grote houdbare broden, je weet tenslotte niet hoe lang je er over gaat doen!
Gezamenlijk besloten we om hier te blijven overnachten alvorens aan de lange rit ,2600 km, te beginnen.
Zondag 22 maart.
Om acht uur reden we weg. Na 740 km zijn we in de buurt van Valladolid gestopt bij een tankstation. De hele dag geen politie gezien. Wel waren er meldingen op de borden boven de weg. Zonder toestemming mocht er niet gereisd worden. Wij hadden een formulier van de ambassade waarin werd verzocht om medewerking aan onze reis naar huis. Hier is dus niet naar gevraagd.
Maandag 23 maart.
Na een rustige nacht reden we om kwart voor acht weer.
Nog in Noord Spanje kregen Wilfried en Ria pech met de camper. de motor draaide goed maar hij wou niet trekken, er ging ook een lampje branden op het dashboard. Bij controle bleek er een slang van de turbo los te zijn. Deze kon hij zelf vastzetten en we hoopten dat het opgelost was.
Voorbij de Franse grens, waar overigens geen controle was maar alleen file voor de tolpoortjes, kreeg hij weer een foutmelding. Eerst allemaal een parkeerplaats op. Thole en Everdien besloten samen snel door te rijden vanwege de gezondheid van Everdien. Zij heeft zeer slechte longen en wilde graag zo snel mogelijk naar huis.
Wilfried en Ria zijn naar een garage gebracht en wij zijn met Gerard en Margot doorgereden.
Voorbij Bordeaux zijn we gestopt bij een tankstation, de camperplaatsen waren allemaal gesloten natuurlijk.
Gelukkig was de pech van Wilfried en Ria snel verholpen. Een slang van de turbo was gescheurd en bij de garage vervangen.
’s Avonds sloten ze weer bij ons aan.
De parkeerplaats was erg vol met vrachtwagens. Ook met koelunits met een hoop herrie! Oordoppen en oxazepam doen wonderen en we konden toch nog wat slapen!
Dinsdag 24 maart.
Het lijkt wel werken, om kwart voor acht reden we weer!
Onderweg lazen we dat Spanje geen campers meer op de weg wilde. We moesten nog een eind maar toen besloten we door te rijden naar de grens van Nederland.
Na ongeveer 1000 km waren we om 19.30 bij de Mac Donalds in Hazeldonk. Nog nooit zo blij geweest met het bord Nederland!
Helemaal geen grenscontrole gehad bij Frankrijk en België. Alleen bij de tolpoortjes voorbij Parijs werden we aangehouden. Of we naar huis gingen?! Nee, we gaan op vakantie!
Ook hier was het erg lawaaiig maar we hadden nog meer oordoppen in de voorraad, bovendien waren we in Nederland!
Woensdag 25 maart.
We zouden uitslapen maar om half negen was iedereen weg.
Onderweg nog een bakje gedaan en om een uur of elf waren we thuis.
Als welkom stond er een hele dikke bos tulpen bij de deur, dat doet je goed! Ook was er broodmeel en plastic handschoenen, kun je zomaar nodig hebben in deze rare tijd.
Inmiddels zijn we een beetje uitgerust en komt er weer een beetje rust in het hoofd.
Onze dochter en schoonzoon hadden het virus opgelopen maar zijn gelukkig weer aan de beterende hand.
De camper is gepoetst en geschorst voor de wegenbelasting. Die mag voorlopig uitrusten.
De mensen die nog in Marokko zijn wensen we veel sterkte toe. Er gaan weer boten varen hebben we gelezen.
Leuk dat er weer veel mensen mee gereisd zijn. Iedereen het allerbeste gewenst en we hopen met zijn allen goed door deze nare, rare crisis te komen. Pas goed op elkaar en tot ziens.
Maak jouw eigen website met JouwWeb