Woensdag 22 mei.

Nog steeds schommelend werden we weer wakker vanmorgen. Gelukkig waren we niet zeeziek.

Voor het ontbijt hadden we broodjes meegenomen die we in de hut genuttigd hebben. Na nog wat te hebben gelezen hebben we de rugzakken weer gepakt en zijn we naar het open dek gegaan. In de bar kon je koffie kopen en dat ging er goed in.

Met een half uurtje vertraging legde de boot om half twaalf aan.

Nadat er op ons dek wat ruimte was gekomen mochten we om kwart over twaalf ook gaan rijden. Cor moest eerst keren en dat viel niet mee. Met vier man sterk stonden ze in het Albanees te roepen en te wijzen. De buschauffeur naast ons was het er ook niet mee eens en begon te toeteren. Cor zag zelf dat het niet kon en heeft zijn eigen plan getrokken en naar één man geluisterd die wel goede aanwijzingen gaf. Zonder schade stonden we even later op de kade. Daar werd wel gewezen welke kant we op moesten maar verderop niet meer. Dat was nog even zoeken, zonder borden, maar na twee douaneposten en wat gezoek vonden we de uitgang.

Onze navigatie vond de cp en die was maar 7 kilometer rijden. Onze eerste indruk van Durrës is druk en chaotisch.

Op campercontact hadden we een cp gevonden bij een Schot aan huis.

Er bleek nog plaats en het is leuk, weer eens heel wat anders.

De eigenaar is heel aardig, hij is een Schot en zijn vrouw is een Turkse. Vandaar de naam van de cp, Scoturk.

Eigenlijk is het een kleine P met plek voor vier campers. Om de hoek, achter het huis is een tuin met zitjes onder de druiven, heerlijk in de schaduw. Als je zon wilt kun je op het grote dakterras met uitzicht terecht, ook met zitjes en ligbedden. Het strand is 50 meter lopen. Binnen kun je douchen, er is stroom en water en dat allemaal voor € 15.

Hier blijven we een paar dagen, even bijkomen van de reis.

Donderdag 23 mei.

Gisteravond was het nog wat rumoerig op straat. Tegenover ons is een restaurant en daar was muziek maar niet heel luid en om elf uur was het stil. Vannacht  was het ook rustig.

Vanmorgen lekker rustig aan gedaan. Bakje koffie op het dakterras. Aan de ene kant ligt Durres met in de verte de haven, en aan de andere kant begint de Albanese Riviera.

Schuin tegenover de cp is een nieuwe  supermarkt, hij is net een maand open. Er is een ruim assortiment aan levensmiddelen. Jammer genoeg is er niet veel groente en brood. Zuivel is iets duurder als in Nederland, de rest is hetzelfde of iets goedkoper. Ik heb drie woorden Albanees geleerd maar het is voor ons zo’n vreemde taal dat ik ze alweer ben vergeten!

We hebben ook nog even lekker in de tuin gerelaxed waar een paar schildpadden rondlopen.

Vanmiddag zijn we een paar uur op het strand geweest, een ligbed gehuurd en lekker even in de zon. Het was goed uit te houden want er stond een lekker windje. Het zeewater is al lauw!

Vanavond zijn we nog een rondje over de boulevard geweest. Het is nog erg rustig, de terrassen waren bijna leeg net als de ligbedjes vanmiddag. Het seizoen is duidelijk nog niet begonnen.

De zon gaat al om acht uur onder.

Terug in de camper zouden we net een kop thee zetten en toen kwam de beheerder met twee stukken kwarktaart. Die had zijn vrouw, die nu in Londen is, voor hem gemaakt maar het was te veel voor hem alleen. Was wel erg lekker!

Wat niet zo leuk is, is dat er nu luide livemuziek aan de overkant is. Hopelijk duurt dat niet zolang. Het klinkt wel mooi maar is erg hard. We wachten af!

Vrijdag 24 mei.

De muziek stopte om half een, toen was het ook meteen helemaal stil gelukkig. De cp eigenaar vertelde  dat het een heropeningsfeestje was, het hotel aan de overkant is net gerenoveerd.

Na de koffie, op het dakterras, hebben we de fietsen gepakt. De boulevard is heel lang. Over een lengte van 6 kilometer gingen we langs het strand. Aan de andere kant zijn veel terrassen, hotels, winkels en hier en daar een rijdende souvenierkraam met zonnehoedjes en zwembanden. Af en toe is er een heel rustig stukje.

Later fiets je de weg op en daar was een groentekraampje waar we een halve kilo aardbeien kochten voor € 1.

Hier liepen een paar Duitse toeristen en die vroegen of we uit Holland kwamen en hoe we de fiets meegenomen hadden. Toen we vertelden dat we met de camper zijn snapten ze het helemaal en ze vonden het  wel  heel leuk om op die manier hier te reizen. Wij ook!

Op de terugweg hoorden we Nederlands praten, dat was een jong stel en ook die waren benieuwd hoe we dat met de fietsen deden, zij waren hier met het vliegtuig gekomen.

Ondertussen hadden we trek gekregen en bij een hotel wat er netjes uitzag en waar een duidelijke prijskaart hing zijn we gaan eten. Het was erg lekker. Een grote Griekse salade, kipspiesjes met frites en een lekker koud Albanees biertje erbij voor € 22. Omdat ik wilde pinnen, dat kon op het kantoor, kwam er € 1 bij. Prima hoor, we hebben lekker gegeten.

Toen we terug op de cp waren, stond deze weer vol. De Nederlanders en de Italiaan van gisteren waren weg en er zijn twee Nederlandse stellen en een Duitse camper voor terug gekomen.

In de tuin hebben we gezellig een poosje zitten kletsen met zijn zessen. Dat heb je dan wel op zo’n plek.

Van de week was er nog een Nederlandse met een tentje, zij was komen fietsen in vier weken tijd vanaf Triest in Italië. Ze is nu twee weken weg en dan komt ze weer terug en fietst ze verder langs de kust naar het zuiden. Al een paar jaar doet ze in de zomer een stuk Europese kustroute. Bijzonder hoor!

Zaterdag 25 mei.

Voor de laatste keer koffie op het dakterras en toen was het tijd om te gaan. De Nederlander achter ons moest eerst zijn camper op straat zetten en toen konden wij eruit. Met vier Nederlanders en een Schot die allemaal aanwijzingen gaven is het toch gelukt om er uit te komen!

De navigatie stuurde ons netjes naar de doorgaande weg en die was prima. Eerst 30 kilometer 4-baans parallel aan de kust en toen landinwaarts, dat werd 2-baans en ging een breed dal in met aan weerszijden dorpjes langs de weg en tegen de heuvels.

We wilden niet zover en na 70 kilometer waren we vlakbij de stad Elbasan, bij het dorpje Bradashesh. De cp/camping was achter een bar-restaurant bij de eigenaar in de tuin, een hele leuke plek.

De tuin is groot, er liep een kip met kuilentjes en alle voorzieningen zijn aanwezig. Tot en met de wasmachine en keurige douche en toilet, prima wifi voor € 12 per nacht. Er kunnen denk ik 3 campers staan maar wij waren alleen en keken uit op de bergen.

We wilden eigenlijk even aan de wandel, vlakbij is een grote supermarkt en ook het dorpje is op loopafstand. Het was echter vreselijk warm, 31 graden, en de lucht werd steeds donkerder. In de verte begon het te onweren en om half vier barstte de bui bij ons los. Ineens begon het te hagelen. Eerst een beetje en toen bakken vol. De meeste hagelstenen waren wel van normaal formaat maar er zaten ook hele grote tussen met een doorsnee van 2 á 3 centimeter. Dit duurde zo’n tien minuten en toen kwam de regen met bakken uit de lucht. Gelukkig hadden we alles op tijd binnen en ook moeder kip met haar kroost zat in het schuurtje.

Het lawaai op het dak was niet fijn maar gelukkig hebben we geen schade.

We hadden geen zin meer om te koken en om zes uur stond het eten voor ons klaar in het restaurant. De vrouw van de eigenaar had lekker voor ons gekookt en ook hier hebben ze dat lekkere Albanese biertje.

Zondag 26 mei.

Lekker geslapen vannacht. Na de regen was het flink afgekoeld, van 31 naar 18 graden.

Vandaag was de rit 80 kilometer dus geen haast.

Nadat we afgerekend hadden, € 32 voor overnachting en eten, zijn we tegen half elf weer gaan rijden.

Eerst om de stad Elbasan heen. Er was markt en het was druk op de weg. Voorbij de stad werd het rustig op de weg. Langs de weg zijn veel fruitkraampjes.

De weg gaat het dal in langs de rivier. Hier en daar wordt aan de weg gewerkt en is al een stuk nieuwe weg. Het wegdek van de oude weg wordt wat minder, je moet wel oppassen voor gaten. Af en toe rijdt je boven de rivier en dan weer eens ernaast. Er liggen veel hotels langs de route en wat dorpjes. Op het eind bij de stad Prrenjas wordt het dal heel breed. Daarna rijdt je omhoog over een bergpas. Aan de andere kant weer naar beneden naar het meer van Ohrid toe.

De camping die we uitgezocht hadden, camping Peshku, ligt bij het dorpje Udenisht, 8 kilometer voor de stad Pogradec, hier waren we tegen één uur.

De camping ligt erg mooi, pal aan het meer met een eigen strandje. Aan de overkant ligt Noord-Macedonie. De prijs is € 17 per nacht, dit is inclusief alles, ook het gebruik van de ligbedden op het strand.

De temperatuur was lekker vanmiddag met een windje over het meer dus de ligbedden hebben we alvast maar gebruikt. Lekker geluierd en gelezen! Het is hier koeler dan aan zee, het meer ligt op 700 meter hoogte.

Om half zeven kwam er een bui aan over het meer. Gelukkig bleef het vandaag bij wat regen!

Maandag 27 mei.

Toen we vanmorgen wakker werden hadden we geen stroom en geen wifi. Na het ontbijt zijn we maar even gaan vragen hoe dat kwam. Er moest een nieuw elektriciteit station aangesloten worden en dus zat de hele regio zonder stroom! Voor de vele restaurantjes echt een ramp met allemaal de vriezer vol. Om drie uur werkte alles weer gelukkig.

Na de koffie zijn we aan de wandel gegaan naar het dorpje hier boven de camping. We wisten niet of het links of rechtsaf was. Er kwam net een mevrouw aan en die zou het ons even aanwijzen. Ze kwam er net vandaan en is weer met ons terug gelopen naar het begin van het dorp, zulke vriendelijke mensen hier.

De school kwam net uit en aan de reacties van kleine kinderen te zien komen hier niet veel buitenlandse mensen.

Op een pleintje aan de hoofdstraat staat een moskee, een klein gedeelte van de bevolking is moslim.

Er zijn een paar kleine supermarktjes maar het assortiment is best groot. Voor € 1,90 hadden we een groot witbrood,, een dikke tomaat en twee sinaasappels, niet al te duur dus. Een paar schooljongens speelden voor tolk, de jeugd maar ook veel volwassenen spreken goed Engels.

Het dorp is tegen een heuvel opgebouwd. Boven kwamen we nog een ezel tegen in een tuin en daar is natuurlijk mooi zicht op het meer.

Vanmiddag was het weer goed vertoeven op het strandje en bij de camper. Tegen vijf uur stak er weer een windje op en dan wordt het fris.

We waren blij dat de wifi weer werkte want voor we hier heen gingen hadden we er niet bij stilgestaan dat Albanië geen EUland is en we hier dus niet kunnen bellen en zelf geen internet hebben. We zouden een simkaartje kunnen kopen maar voor die paar dagen dat we hier zijn wilden we dat niet. Bellen kan nu met de WhatsApp, overal is wifi.

Dinsdag 28 mei.

De zon scheen dus wasdag vandaag, ook binnen maar weer wat gepoetst. Om elf uur hing de was en om half twaalf begon het in de verte te onweren. Voordat de bui bij ons was, tegen één uur, was de was zo goed als droog gelukkig.

Om half drie scheen de zon weer en zijn we op de fiets gestapt.

Langs het meer loopt een pad waar je kunt fietsen. Ons doel was het dorpje Lin, twaalf kilometer hiervandaan waar we de berg afgedaald zijn.

Onderweg wordt op verschillende plaatsen vis te koop aangeboden. De koran, zalmforel, schijnt alleen in dit meer voor te komen.

Het pad is fijn om te fietsen. Er zijn mooie bloeiende bermen en strandjes onderweg. Soms fiets je vlak langs het water en dan weer wat hoger langs de weg, achter de vangrail. Wel even bukken af en toe!

Het centrum van Lin is nog redelijk authentiek. Boven het dorp zou volgens de reisgids een basiliek uit de zestiende eeuw zijn dus hebben wij de bordjes er naartoe gevolgd. Boven aangekomen, was nog een hele klim, bleek er niet zoveel meer van over te zijn.  De mozaïekvloer is er nog wel. Hij was afgedekt voor de regen vertelde de bewaker van het terrein. Voor ons haalde hij een stukje plastic weg zodat we toch nog iets konden zien.

In het dorp liep ook een groepje toeristen. Ze kwamen uit Amerika en vonden onze fietsen heel bijzonder. Er ontstond een praatje en één van de vrouwen kende Enkhuizen en Warmenhuizen. Ze had in een zaadveredelingsbedrijf gewerkt en was daarvoor in Nederland geweest. Wat is de wereld toch klein!

Het loopje naar boven was steil maar wel leuk met hier en daar scharrelkippen op de weg.

Na ons bezoek aan de basiliek hebben we koffie gedronken in een modern hotel/restaurant.

Tegen zes uur waren we weer op de camping en toen bleek dat we geluk gehad hebben want hier heeft het vreselijk geregend terwijl we in Lin maar een paar druppels hebben gehad.

Woensdag 29 mei.

Om half elf zaten we op de fiets. Vandaag de andere kant op naar Pogradec, een stad 8 kilometer naar het zuiden.

We hadden wat levensmiddelen nodig. Hier in het dorpje zijn ook wat kleine winkeltjes maar daar kan je niet pinnen en alleen met Albanese lecs betalen en daar hadden we nog maar 400 van, dat is € 4.

Langs het meer liggen nog een aantal bunkertjes. Vanwege de centrale ligging is hier veel gevochten in diverse oorlogen.

Ook kwamen we langs een oude fabriek die toch nog in gebruik is. Het zag er allemaal vreselijk verwaarloosd uit, ook de flatgebouwen er omheen waar wel mensen wonen. Ook hier dus grote verschillen tussen arm en rijk.

In Pogradec, voor de rijkere Albanezen een geliefde badplaats, vonden we een supermarkt onder een lelijk flatgebouw. Hier konden we pinnen!

Alleen was er geen groente en fruit. Dat was te krijgen in een klein winkeltje een paar straten verderop. Onze 400 lec ging op aan groente en fruit en we hadden er best veel voor.

Langs het strand loopt een boulevard met hotels en restaurants aan het water. Ook is er een soort park waar standbeelden van vroegere leiders staan en waar veel rozen bloeien.

Op de terugweg hoorden we voor het eerst in één van de dorpjes de moskee roepen.

Vanmiddag werd het bewolkt en koelde het af. Het heeft ook wat geregend.

De fietsen staan weer binnen en morgen gaan we verder. Het plan is om naar Griekenland te rijden naar Kastoria aan het gelijknamige meer.