25 februari.

Vandaag zijn we van El Ouatia weer teruggereden naar Guelmim. Nu hadden we de zon erbij en was het een heel andere rit. Wel eenzaam maar mooi! Als je ziet wat voor uitlaatgassen sommige auto’s hier uitstoten vraag je je wel eens af waar we in Europa mee bezig zijn. Niks geen groene en gele milieustickers hier, alles wat kan rijden rijdt ook!

Ons doel was het dorpje Abeinou, iets ten noordwesten van Guelmim. We staan op de parkeerplaats van het mannenthermaalbad. Aan de overkant is ook een thermaalbad voor vrouwen, netjes gescheiden dus. ‘s Avonds na zeven uur zou je hier gemengd mogen baden en dat leek ons wel wat. Toen bleek dat we toch naar het vrouwenbad moesten, dus wij naar de overkant. Er was echter niet op onze  komst gerekend, alles was al donker en iedereen zou naar huis. Na wat getelefoneer en over en weer geroep mochten we toch naar binnen. Toen we binnenkwamen zag het er nog wel goed uit. Het bad zelf lag in een lage duistere ruimte met weinig licht. Het zag er niet al te schoon uit en we besloten eensgezind om maar niet te gaan badderen!

Morgen gaan we weer langs de Marjane en dan naar Icht, een stukje het binnenland in. De temperaturen ’s nachts zijn al een stuk hoger geworden dus dat kan nu wel. Overdag is het ook wel ongeveer 23 graden.

26 februari.

De rit van vandaag was ondanks enkele forse regenbuien in het begin toch wel weer erg mooi. Gelukkig was er weinig verkeer op de weg want het was wel smal vandaag! De afgeladen tuktuk aan het begin van de route was nog gemakkelijk in te halen. Twee jaar geleden hebben we een andere route gereden naar Tata, nl. over Assa. Die van vandaag was korter en veel mooier, veel door de bergen.

Onderweg natuurlijk ook kamelen gezien. Van dichtbij zijn ze wel heel lelijk ondanks de gele oorbel! Was vast een meisje.

We zijn tot Icht gekomen vandaag, we doen niet meer van die hele lange ritten. Leuke camping gevonden vlakbij het dorp tussen de palmbomen. Het zwembad was nog iets te koud om te zwemmen.

Het dorp ligt prachtig aan de voet van de bergen maar is heel stil. Als je erdoor loopt lijkt het wel verlaten. Totdat de school uitkomt! Ineens werden we omringd door een hele schoolklas! Allemaal kinderen van ongeveer 6 tot 10 jaar. Allemaal heel vrolijk bon jour roepen en sommige om bonbons vragen. Maar niet echt heel opdringerig, eigenlijk wel grappig. Toen kwam er een juffrouw aan met een groep kleinere kinderen en die zei iets. Plotseling was het over en liepen we weer alleen.

Vlakbij de moskee zagen we een huis met een mooie deur. Die moest op de foto natuurlijk. Op dat moment kwam er een oude man aanlopen en toen bleek dat hij daar woonde. Hij was heel trots op zijn deur en vond het maar wat leuk dat die op de foto ging.

27 februari.

Vandaag geen regen maar wederom een hele mooie rit, iets warmer dan gisteren. Er waren andere bergen, bijzondere zwarte met een soort kam bovenop. Bijzonder. Onderweg zijn we weinig dorpen tegengekomen. Er was één stadje ongeveer halverwege, Akka, midden in niemandsland maar wel met een grote toegangspoort. Onze koffiestop was wel een hele eenzame maar wel met een mooi vergezicht. In onze herinnering was dit een éénbaansweg maar nu is het hele eind een goede tweebaansweg geworden en dat was fijn rijden. Anders moet je regelmatig aan de kant voor tegenliggers.

We zijn nu in Tata. Er zijn hier 5 campings en die staan allemaal vol met hoofdzakelijk Franse overwinteraars. Gelukkig waren er nog 2 plaatsjes op een dependance van de camping waar we twee jaar geleden stonden. De camping zelf staat echt mudvol. Hier wordt niet naar maximaal toegestane aantallen gekeken. Iedere camper is geld! Waar we nu staan is het wel lekker rustig.

We zijn net nog even wezen lopen. Het was druk op straat met fietsers, allemaal zonder licht. Midden op straat stonden twee agenten en ze spraken niet één fietser aan. Dus nog een afwijkende verkeersregel:

2 maart.

Tata is een gezellig, bedrijvig stadje. We hebben hier nu een paar dagen rondgelopen in de vele winkelstraatjes vol met bedrijfjes en winkeltjes en cafeetjes.  De mensen zijn erg vriendelijk en helemaal niet opdringerig.

Er is alle dagen een markt waar je ook van alles kunt krijgen. Daar hadden we gisteren lekkere doppinda’s gekocht. Toen we vandaag weer gingen kijken was de kraam, net als een paar collega’s, gesloten. Alles blijft gewoon staan met een doek ervoor en klaar. Bijzonder toch dat dat kan. Vrijdag is een heilige dag voor de moslims en dan is er wel meer dicht. Vanavond gingen we weer even kijken en toen was alles weer open. Dus nog maar een zak pinda’s meegenomen

We treffen hier erg mooi weer, volop zon maar wel een stevige wind. Af en toe stuift het behoorlijk. Poetsen heeft niet zo veel zin dus dat doen we ook maar niet zoveel.

In twee jaar  is er toch wel wat veranderd. Op het eind van de stad is een wijkje gebouwd met grote mooie huizen. De huizen zijn klaar maar de straat moet nog aangelegd worden. Er is alleen nog maar een zandpad. De nieuwbouwwijk van vorige keer had toen ook nog geen geasfalteerde straten maar nu wel. Dus eerst huizen bouwen en later straten aanleggen!

3 maart.

Het zuiden van Marokko is toch wel heel mooi. Vandaag zijn we maar weer een stukje verder gegaan. De weg was weer heel goed maar weer eenzaam. Een paar dorpjes onderweg en af en toe een tegenligger maar voor de rest heel stil met afwisselend bergen, zandvlaktes en oases.

We zijn nu in Foum Zguid. Dit dorpje onder aan de bergen kun je al van grote afstand zien liggen.

We staan op een camping in een palmentuin midden in het dorp. Net als op alle Marokkaanse campings hebben we ook nu een heel mooi toiletgebouw! Maar de douche is wel lekker warm en groot.

Vlak voor de camping zit in een winkeltje een naaister. Die had hele mooie lappen stof liggen. Daar wilden Margot en ik wel een jurk van. Voor nog geen € 11,00 per stuk hebben we morgen allebei een nieuwe jurk. We zijn benieuwd. We kunnen hem altijd als douchejurk gebruiken!

Ook hier zijn veel kleine winkeltjes, werkplaatsjes en cafeetjes. Tegen de avond was alles ook weer open en hebben we even rondgestruind. Cor had schuurpapier nodig voor de snijplank en ook daar konden ze ons wel aan helpen. Er stond een aardige jongeman in het winkeltje en die vond de filmcamera wel heel leuk. Hij wou het graag even proberen en heeft toen zijn hele winkeltje gefilmd!

Hier zijn de mensen ook weer heel aardig. We zijn maar één vervelende man tegengekomen en daar zijn we bij weggelopen. Toen nog maar een bakje nos nos ( soort cappuccino )gehaald.

Dus morgen eerst jurken passen, insjallah.

4 maart.

Om tien uur waren we bij de naaister in haar winkeltje en de jurken waren klaar! Het ziet er in ieder geval fleurig uit en ze dragen lekker luchtig dus ze komen hier nog wel van pas!

Daarna zijn we weer op pad gegaan. Het eerste deel van de rit was er nog geen vuiltje aan de lucht. Het was net zo eenzaam als gister. Een enkel dorpje onderweg en hier en daar wat landbouw onder plastic.

Het waaide wel hard en de begroeiing was schaars dus het begon flink te stuiven. Des te verder we kwamen des te meer zand kwam er in de lucht. Af en toe reden we er echt middenin. Morgen toch maar even poetsen.

We staan nu in Zagora op de camping en morgen blijven we hier.

Vanmiddag hebben we bij een klein winkeltje onze gasfles omgeruild voor een volle. We hadden aan het begin van de reis een rode gekocht dus die wilden we weer. Iedere streek heeft een andere kleur flessen met verschillende aansluitingen. We wilden dus weer een rode en toevallig zagen we er één tussen alle blauwe hier. Thuis betalen we voor dezelfde hoeveelheid € 28 en hier moesten we omgerekend € 4 betalen.

Vanavond hebben we brochettes (vleesspiesjes) van kalkoenvlees met patat en salade gegeten in het restaurant op de camping. Met als toetje sinaasappel met kaneel. Erg lekker!

6 maart.

Gisteren was het was- en poetsdag op de camping. Het was mooi weer dus we hadden de boel gauw weer schoon en droog in de kast.

’s Middags zijn we nog even de stad in geweest om groente en fruit.

Zagora doet erg westers aan en mist het knusse en gezellige van de kleinere stadjes. Je kunt echter niet om de stad heen want hij ligt op een knooppunt van wegen alle kanten op.

We zijn nu eigenlijk op weg naar Merzouga maar dit doen we via Goulmima en Er Rachidia , een omweg van circa 170 km, omdat we anders volgens ons reisplan nog een week of vier,vijf geen echte supermarkt tegenkomen.

We zijn nu in Goulmima op een leuke camping waar ook wat dieren staan. Morgen gaan we eerst naar Er Rachidia want daar is een Asima-supermarkt, een variant op de Marjane.

7 maart.

We hebben flink gehamsterd vanmorgen. Er stonden wel meer campers op de parkeerplaats bij de Asima, zulke adresjes zijn toch wel algemeen bekend bij de camperaars. We kunnen er in ieder geval weer even tegenaan. De boodschappenkist is vol, evenals de koelkast en het vriezertje.

Vanaf Ar Rachidia naar Rissani rijd je langs en door heel veel oases en ook een aantal leuke dorpjes. Hier lopen de vrouwen toch wel weer heel gesluierd.

We zouden bij Rissani op een nieuwe camperplaats gaan staan. We moesten echter voor het hotel op de parkeerplaats aan de weg gaan staan. Dat vonden we niks dus zijn we maar doorgereden naar Merzouga, dat was nog maar 35 km verder.

Nu staan we bij hotel Kanz Erremal, hier hebben we al vaker gestaan .Het was een heel mooi plekje, vlakbij de zandduinen met prachtig uitzicht. Nu worden er huisjes bij het hotel aangebouwd en is ons mooie plekje een bouwput geworden. Overal liggen bouwmaterialen en troep. We mogen hier nog wel staan en Mon Ami die hier nog steeds rondloopt heeft ook weer voor heerlijk warm water gezorgd met zijn houtboiler maar morgen gaan we toch een ander plaatsje zoeken. Er zijn hier veel campings maar ze liggen niet allemaal even mooi.

Margot en ik zijn even de duinen ingelopen en we hadden meteen twee mannen achter ons aan. Eerst wilden ze alleen even praten en wilden ze weten hoe we heten. Toen schreef er een onze namen in het zand, in het Arabisch. Dat was wel leuk, links staat Wil en rechts Margot. Toen moesten we hun handel gaan bekijken en dat wilden we niet. Een beetje chagrijnig dropen ze af.

Morgen gaan we eest nog even een stukje naar het zuiden rijden. Over 25 km stopt de weg en kun je niet verder. Dat wil je ook niet want dan ben je vlakbij Algerije, ongeveer 15 km van de grens. Als het goed is is daar nog een dorpje.

8 maart.

Nadat we afgerekend hadden en afscheid hadden genomen van Mon ami zijn we de N13 afgereden tot waar de weg ophoudt. Dit is in het dorp Taouz. De weg stopt letterlijk, er staan betonnen paaltjes en je kunt niet verder. Doorlopen mag ook niet want er is een Marokkaanse militaire post. Er liep een hele vriendelijke militair die ons uitlegde dat we niet verder mochten. Hij vertelde ook dat we in Nieuw Taouz waren.

Het oude Taouz ligt een kilometer verder over een onverharde weg en daar mochten we wel heenlopen. Hij wees ons ook nog de weg anders hadden we het ook nooit gezien.

In het oude dorp wonen voornamelijk oudere mensen en voor de latere generaties is het nieuwe dorp gebouwd. Het oude dorp doet heel verlaten en vervallen aan. Bij binnenkomst was er niemand te zien maar na een poosje kwamen er toch wat nieuwsgierige mensen om de hoek kijken naar die rare Europeanen met hun blote armen en benen. Toen bleek ook dat er best wel veel huizen bewoond zijn.

Onderweg naar het oude dorp kwamen we langs een hele groene akker met kruiden. Er liep een heel handig irrigatiesysteem doorheen van allemaal geultjes die omstebeurt geopend en weer afgesloten worden door er grond in te gooien of weg te scheppen. De jongen die er aan het werk was vertelde dat het water opgepompt wordt van vijf meter diepte. Er stond een oud motortje te pruttelen.

De waterput was ook behoorlijk diep maar er kwam helder drinkwater uit.

Weer terug in het nieuwe dorp hadden we honger en hebben we geluncht op het enige terras van het dorp. De schooljeugd had pauze en was hier aan het biljarten. Net als in Nederland halen ze hier ook chips en drinken in de middagpauze. We hebben hier heel gezellig gezeten.

Nu staan we op camping Haven la Chance.

Les Pyramides waar we eerst heen zouden was bijna onbegaanbaar door het losse zand dus dat hebben we maar niet gedaan.