Donderdag 23 februari.

Gisteren was het een warme zonnige dag en behalve in de zon zitten hebben we niet zoveel gedaan, rustdag dus!

Vanmiddag zijn we met Kees en Carla met de auto naar de kanonnen van Cartagena geweest, oftewel  de Bateria de Castillitos. Dit fort is gebouwd tussen 1933 en 1936 om de marinehaven van Cartagena, de belangrijkste van Spanje, te kunnen verdedigen in tijden van oorlog. Langs de kust staan nog een aantal van deze verdedigingswerken. Er zijn twee grote kanonnen  met een loop van wel 12 meter en een bereik van 35 kilometer en een paar kleinere.  Of ze ooit gebruikt zijn is onduidelijk, hun afschrikwekkende uitstraling bleek voldoende. Vermoedelijk zijn er alleen saluut- en oefenschoten mee afgevuurd.

Het fort is gebouwd op de Cabo Tinoso op een hoogte van 250 meter. Bij helder weer heb je er een geweldig uitzicht, helaas was het nevelig. Toch kon je goed zien hoe mooi en ruig de kust hier is.

Het was er niet druk en we konden rustig alles goed bekijken en van de uitzichten genieten.

Voordat de weg omhoog klimt naar de kaap rijd je door een mooi dal. Hier willen we met de fiets nog een keer heen, we zijn hier nog niet klaar!

Bij de Local Social hebben we de middag afgesloten met een lekkere Aziatico.

Zondag 26 februari.

En zo kabbelen de dagen voorbij.

Vrijdag was het regenachtig, tussen de buien door zijn we naar Viggos gefietst om vis te eten.

Zaterdag scheen de zon weer en zijn we op de fiets om boodschappen geweest.

Onze plaats op de camping hebben we kunnen verlengen tot 15 maart. We staan hier prima, de omgeving is mooi en we zijn nog niet uitgekeken dus blijven we nog even.

Vanmorgen in de zon gezeten en vanmiddag hebben we de wandelschoenen aan getrokken.

Eerst langs de waterfabriek en dan een stukje omhoog onder de berg met de antenne langs. Aan de éne kant zie je Puerto de Mazarron en aan de andere kant komt Isla Plana in zicht. Daar zijn we heengelopen voor koffie met uitzicht op de vandaag blauwe zee.

Na de koffie weer door. Eerst door het dorp toen via een parkje met aparte bomen naar een strandje. Daarna een stukje langs de weg en daar kwamen we langs een grot. Hier stroomt een ondergrondse rivier met water van 29 graden. In deze grot wordt ook gedoken en toevallig gingen er drie duikers het water in. Volgens de duikers zijn er onder water bijzondere gekleurde rotsen te zien.

Nadat we hier weer uitgeklauterd waren zijn we nog een stukje langs de weg verder gegaan. Toen langs een camping het land in om een stuk af te snijden. Vlak bij onze camping kwamen we weer op de weg.

Er kwam net een hele kudde schapen en geiten uit de bergen. Een paar geiten liepen vooruit en gingen luid mekkerend staan kijken waar de rest bleef.

Dinsdag 28 februari.

Gisteren zouden we mee gaan wandelen met Kees en Carla. Het waaide echter heel hard dus hebben we het maar niet gedaan. De zon scheen wel en ’s ochtends hebben we nog wel buiten gezeten. ’s Middags werd het koud dus lekker binnen zitten lezen.

Vandaag was het een stuk beter. Volop zon en veel minder wind. Om een uur of elf zijn we met zijn vieren op de fiets gestapt. Ons doel was het mijngebied bij Mazarron, zo’n 12 kilometer hier vandaan. De route is wel langs een drukke weg maar aan de zijkant is genoeg ruimte om te fietsen en de auto’s gaan in een grote boog om je heen dus dat was goed te doen. Een beetje op en neer maar dat is hier allemaal en ook prima te doen op de E-bike.

De mijnen liggen zoals gezegd boven het stadje Mazarron wat ooit een typisch mijnbouwstadje was. Vanaf de middeleeuwen tot in de jaren zestig van de vorige eeuw zijn hier verschillende delfstoffen uit de grond gehaald, o.a. zilver, lood, zink, aluin en mineralen.

Het is een uitgestrekt gebied en ik denk dat we ongeveer de helft gezien hebben. Je kunt bijna overal vrij rondlopen, allen bij hele diepe kuilen staat een hek. Het pad loopt van het ene plateau naar het andere, je komt steeds hoger en iedere keer ziet het er weer anders uit.

Er zijn veel ruïnes te zien, van mijnwerkershuisjes en mijngebouwen. Helemaal boven zagen we een oude ijzeren lift en ook iets wat leek op de ingang van een mijnschacht.

Over het hele terrein zijn kuilen en gaten waaromheen de grond wit, rood en geel verkleurd is door oxidatie van het mijnafval. Op veel plekken rook het naar zwavel.

We hebben hier een paar uur heerlijk rondgelopen en op een luw plekje ons broodje opgegeten.

Op de terugweg hebben we nog een terrasje aangedaan in Mazarron voor een overheerlijk bakje Aziatico. Om een uur of half vijf waren we weer bij de camper en konden we nog even van de zon genieten met de benen omhoog.

Woensdag 1 maart.

De zon was er al vroeg bij vanmorgen maar de dag begon fris. De laatste paar nachten koelt het af tot 3 á 4 graden net voor de zon opkomt, koude nachten dus, ook voor hier is dat koud.

Tegen half elf is het buiten lekker om te zitten dus hebben we een paar uurtjes in de zon gezeten.

Vanmiddag zijn we gaan fietsen. De wind was fris maar de zon was lekker.

De fiets is weer heel dus we durfden bij het uitzichtpunt met de schommel bij Bolnuevo  wel door te gaan naar beneden. De weg wordt daar onverhard en gaat als fietsroute verder langs de ruige kust. Eigenlijk is het een mountainbikeroute met veel losse stenen en er zitten ook een aantal hellinkjes in maar als je een beetje voorzichtig bent gaat het goed.

Verderop gaat het pad een stukje landinwaarts onder de bergen langs en hier zijn zijpaden naar mooie strandjes. Op één van die strandjes hebben we een poosje in de zon gezeten.

Verderop gaat het pad weer omhoog en dan kijk je weer over zee, hier hebben ooit huizen gestaan. Nog verder zijn de broeikassen maar daar zijn we niet geweest.

De lucht werd bewolkt en we zijn weer voorzichtig terug gegaan. Terug hadden we tegen wind en was het best fris, (koud). We waren een beetje vergeten dat het hier zo mooi is!

Donderdag 2 maart.

Tijd om boodschappen te doen. Na de koffie op de fiets naar de Aldi. De zon scheen maar er stond een frisse wind.

Om één uur zijn we weer op de fiets gestapt, ditmaal om naar Puerto te fietsen naar de haven waar we heerlijk tajine hebben gegeten bij een Marokkaans restaurantje, wel met sangria erbij dus tajine met een Spaans tintje, goede combinatie. Een grote zeemeeuw heeft de hele tijd staan te schooien.

Vrijdag 3 maart.

De wekker ging vroeg vanmorgen, om half acht!

Om negen uur zijn we bij Kees en Carla in de auto gestapt en naar Librilla gereden, zo’n 40 kilometer naar het noorden. Met nog drie Nederlanders die hier ook al heel lang komen hebben we een wandeling in de kloof bij Librilla gemaakt.

Bij een brug zijn we afgedaald in de kloof. Daarna  was het heerlijk wandelen, soms aan de ene kant van het water dan weer aan de andere kant. Af en toe slootje springen en soms waren er stapstenen in het water. Iedereen is met droge voeten de wandeling doorgekomen.

Onderweg waren er natuurlijk planten te zien, o.a. de kerrieplant en de gele woestijnhyacint.

Waar de kloof smaller wordt is goed te zien dat de wanden uit verschillende laagjes bestaan.

Na een steile klim de kloof uit was er een picknickbank en dus tijd om de broodjes op te eten en even te rusten.

Toen was het nog drie kilometer terug naar de auto’s. al met al was het 8 kilometer en goed te doen.

Het was erg gezellig en we hebben heerlijk gewandeld.

In Mazarron hebben we nog een bakje koffie gedaan en toen was het tijd om naar de camping terug te gaan want de dames moesten om kwart voor vier bij de kapper zijn. We zijn toch alweer zes weken op pad!